Een ezel haalt een andere ezel in, slipt op het natte beton en schuift onderuit, knal in de flank van een derde ezel. De drie ezels scheuren over de snelweg tot ze pal in het midden zijn uitgetold. Daar liggen ze te kermen, de poten in een knoop. Kijk daar! Van angst trekken ze hun oren in. Er komen er nog! De snelweg zit vol haastige ezels die minder snel kunnen stoppen dan gezond voor ze is. Dekking! De botsezels kruipen in elkaars vacht. Bang! Boef! Stoemp! Een stuk of twintig aanlopende ezels speelt voor kegelspel en even later ligt de snelweg bezaaid met blatende wrakken. Passeren? Vergeet het maar. Er kan geen ezel meer door. En aan de overkant van de snelweg gebeurt ook iets. Een ezel blaat: ‘Kijk daar, wat een spektakel!’ en ratteketak! Honderden hoeven kletteren op zoek naar vast grond. Het lijkt of iemand het asfalt als een tafelkleed onder ze uittrekt, daar valt geen poot tegen te beginnen. Wat een ezelachtig ongeluk! Nu zit de snelweg langs twee kanten dicht. En er blijven maar ezels bij komen. Duizenden. Tienduizenden. Honderdduizenden. Blatend staan ze achter elkaar. Neus tegen staart, neus tegen staart, neus tegen staart, neus tegen staart, neus tegen staart. Heel het land door. Elke dag weer. Elke maand. Elk jaar. Ze zouden natuurlijk ook kunnen proberen op een andere manier op hun bestemming te geraken. Maar ja… ’t zijn ezels.
